| Inhoud:
| Hermina Janssen, veertig jaar, geboren in Apeldoorn, wordt beschuldigd van hoererij, herhaalde malen gepleegd. Hermina heeft het volgende verklaard: Zij is zeven jaar geleden bevallen van een onecht kind dat een jaar heeft geleefd. Zij heeft vijf jaar, tot eind december 1790, als meid gewoond bij Jannes Groeneveld en diens vrouw te Beekbergen, vanwaar zij in December 1790 is vertrokken. In mei 1790 was Albert Janssen van Sijst daar als knecht komen wonen. Toen zij hem vertelde dat zij zwanger van hem was, raadde hij haar aan het kind van kant te maken. Zij zou die raad niet hebben opgevolgd, zegt ze, als het kind levend geboren was. Op 02-02-1791 ging ze wonen bij Eijmbert Romijn en diens vrouw in Apeldoorn. Daar beviel zij op 28-02-1791 van een levenloos kind dat ze in het hooi legde. Ze heeft steeds gekeken of het kind misschien toch nog leefde, maar zag geen teken van leven. De volgende dag heeft zij het kind in een poel gegooid waar het op 23 maart door 2 voorbijgaanden is gevonden. Zij heeft haar zwangerschap voor boer Romijn en zijn vrouw verzwegen en heeft de boerin ook niet om hulp gevraagd toen zij moest bevallen. Vonnis: Opsluiting voor zes jaar in het Provinciale Tugthuijs "teneijnde met haar handenwerk de kost te winnen". Bovendien levenslange verbanning uit de Heerlijkheid. |
